warunkami zatrudnienia (które mogą być opisane przez np. długi czas pracy, niską płacę w stosunku do nakładów pracy, niedoświetlone i ciasne pomiesz-czenia itp.). Współcześnie w badaniach wprowadza się też zmienne o moderującym, zakłó-cającym i mediacyjnym wpływie na zasadniczy związek, które mają znaczenie dla w osobnej cz ęści na ko ńcu pracy. W przypadku przywołania pracy nale Ŝy – według zasad omówionych w punkcie 2.1. – umie ści ć w nawiasie jej autora, dat ę wydania i strony pracy, które bezpo średnio przywołujemy: [Przykład] (Lakoff 1987: 208). Nazwisko autora naleŜy pomin ąć je śli pojawia si ę ono w tek ście 당신은 주제를 찾고 있습니까 “czy ktoś sprawdza przypisy w pracy licencjackiej – Przypisy w pracy licencjackiej-7 najważniejszych zasad“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://you.foci.com.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: you.foci.com.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. Wyjaśniamy krok po…. Bibliografia. Podstawowe informacje. Kiedy piszemy prace magisterskie, doktoraty czy wszelkiego rodzaju prace naukowe, musimy podać spis źródeł bibliograficznych, z których korzystaliśmy w trakcie tworzenia. Prawidłowe przygotowanie bibliografii to jeden z ważniejszych elementów pracy nad tekstem naukowym i Możesz korzystać z tych porad także przy pisaniu magisterki. Wstęp do pracy magisterskiej jest po prostu bardziej rozbudowaną wersją wstępu do licencjatu. Przygotowaliśmy specjalny e-book, w którym krok po kroku tłumaczymy, jak przygotować wstęp do pracy magisterskiej. Znajdziesz go w materiałach premium». Napisano 13 Listopada 2014. Witam. Prace dostępne na stronie www.pracedyplomowe.edu.pl nie są dostępne na chomiku za darmo. Wprowadzasz ludzi w błąd. Sprawdziłam to, ktoś skopiował zawartość strony pracedyplomowe.edu.pl na sztucznie utworzone dziesiątki kont na chomiku reklamując swoje usługi edytorskie. Na chomiku były tylko . Prawidłowe przygotowanie przypisów i bibliografii to niewątpliwie jeden z najważniejszych, ale i najtrudniejszych elementów pracy nad tekstem naukowym, od którego w dużej mierze zależy wizerunek publikacji. Poniżej znajdziesz kilka porad, które – mamy nadzieję – rozwieją wszelkie wątpliwości na temat tego, jak prawidłowo przygotować przypisy i bibliografię w pracy naukowej. I. PRZYPISY Przypisy to nieodłączny element różnych rodzajów publikacji, służący uściśleniu pewnych zawartych w dziele informacji, ułatwiający (a niekiedy wręcz umożliwiający!) zrozumienie treści i rozszerzający omawianą problematykę. W związku z tym, iż przypisy, będące ukłonem w stronę czytelnika i jego zainteresowań, odgrywają tak istotną rolę w tekście (zwłaszcza w pracy naukowej), należy tworzyć je starannie i precyzyjnie, by odsyłały do odpowiednich pozycji bibliograficznych, konkretnych autorów i właściwych interpretacji. Ze względu na charakter przypisów wyróżnia się przypisy słownikowe: objaśnienia sformułowań archaicznych, gwarowych i obcojęzycznych, rzeczowe: poszerzające wiedzę o postaciach literackich, nazwach własnych czy terminach specjalistycznych, bibliograficzne dokumentujące wykorzystane pozycje autorskie oraz informacyjne mające na celu objaśnienie zastosowanych oznaczeń i rozwiązań. 1. Przypisy słownikowe Przypisy słownikowe powinny zawierać informację o pochodzeniu danego słowa, np. ang., wł., gwar., oraz jego definicję: dokładne tłumaczenie lub peryfrazę, omówienie. Objaśniany element językowy powinien być podany w formie podstawowej (mianownik liczby pojedynczej, bezokolicznik itp.). PRZYKŁAD przypis słownikowy 2. Przypisy rzeczowe Przypisy rzeczowe dotyczące konkretnych pojęć, osób czy miejsc ułatwiają odbiorcy zrozumienie treści i – nierzadko jako uwagi luźno powiązane z tekstem głównym – poszerzają zawarty w dziele kontekst. PRZYKŁAD przypis rzeczowy 3. Przypisy informacyjne Przypisy informacyjne uzasadniają zastosowane w dziele rozwiązania edytorskie, rozwijają użyte skróty, symbole, informują o określonych dodatkach w publikacji, dzięki czemu ułatwiają czytelnikowi odbiór dzieła. PRZYKŁAD przypis informacyjny 4. Przypisy bibliograficzne Przypisy bibliograficzne, zdecydowanie najczęstsze w pracach naukowych, dostarczają informacji o materiałach wykorzystanych w publikacji i – pośrednio – przeciwdziałają praktykom plagiatowym. Tego rodzaju uzupełnienia powinny zawierać informacje o autorze książki, tytule (przytoczonym w wersji oryginalnej lub transkrybowanej), tłumaczu, redaktorze, wydawnictwie, miejscu i dacie wydania. Ponadto ważne jest, aby opis bibliograficzny, przytaczany w pracy po raz pierwszy, był pełny, natomiast w dalszej części – skrócony. Do tego celu stosuje się następującą terminologię: tamże (łac. ibidem), gdy autor odnosi się do dzieła wymienionego bezpośrednio w poprzedzającym go przypisie, dz. cyt. (łac. op. cit.), gdy autor odnosi się do dzieła już przywołanego (w tej sytuacji konieczne jest powtórzenie początkowych elementów opisu – najczęściej nazwiska autora i początkowych słów tytułu, zakończonych wielokropkiem), tenże, taż (łac. idem, eadem), gdy autor w jednym przypisie wymienia bezpośrednio po sobie kilka publikacji tego samego twórcy. PRZYKŁAD 5. Odnośniki do przypisów Przypis jest połączony z tekstem głównym za pomocą odnośnika (cyfry arabskiej, gwiazdki lub małej litery alfabetu). Dzięki temu zachowana jest czytelność i przejrzystość kompozycji. Odnośnik umieszcza się bezpośrednio (bez spacji) za wybranym elementem: słowem, frazą czy wyrażeniem, a przed następującym po nim znakiem interpunkcyjnym. (Umieszczanie odnośnika przypisu za kropką zamiast przed jest jednym z najczęściej spotykanych błędów edytorskich). Od tej reguły jest jednak kilka wyjątków. Odnośnik stawia się po następujących znakach interpunkcyjnych: cudzysłów – z pominięciem sytuacji, gdy wyjaśniane jest pojedyncze słowo będące częścią cytatu, nawias – jw., znak zapytania, wykrzyknik, wielokropek. Odnośnik (indeks górny) formatuje się podobnie jak tekst główny, bez wyróżnień (pogrubienia, pochylenia itp.). Z kolei numeracja przypisów powinna być ciągła w obrębie poszczególnych rozdziałów. Przypisy najczęściej umieszcza się na dole stron, na których występują poszczególne odnośniki, rzadziej – na końcu rozdziałów lub całej publikacji. Są składane takim samym krojem jak tekst główny, jednakże stosuje się mniejszy stopień pisma (o jeden lub dwa punkty). Dzięki temu od razu widać, która część stanowi materiał uzupełniający, a to sprzyja przejrzystości tekstu. 6. Przypisy harwardzkie (system NAZWISKO – ROK) W pracach naukowych coraz częściej wykorzystywane są tzw. harwardzkie odwołania bibliograficzne, będące bezpośrednią wskazówką dotyczącą źródła w tekście głównym, podawaną w nawiasie kwadratowym lub okrągłym. Przypis harwardzki zawiera informację o autorze, dacie wydania dzieła i – ewentualnie – numerze strony. W związku z tym niezbędnym elementem tego rodzaju zapisu jest bibliografia zawierająca szczegółowe informacje o poszczególnych pozycjach książkowych, czasopiśmiennych i internetowych. PRZYKŁAD przypis harwardzki II. BIBLIOGRAFIA Bibliografia – uporządkowany, niezbędny element prac naukowych – zawiera wykaz (najczęściej alfabetyczny, czasem chronologiczny) wykorzystanych w tekście źródeł (książek, artykułów, publikacji elektronicznych itp.), umożliwia weryfikację zawartych treści, odsyła do podobnych materiałów i wybitnych znawców problematyki. Ponadto – solidnie przygotowana – świadczy o trudzie włożonym w opracowanie danego dzieła, chęci zgłębienia określonego tematu i rzetelnej wiedzy autora. 1. Elementy opisu bibliograficznego Ważne jest zatem, aby wykaz tekstów źródłowych zawierał kompletne informacje na temat danej publikacji i tym samym umożliwiał czytelnikowi swobodne dotarcie do interesującej go pozycji związanej z konkretną problematyką. W związku z tym w skład pełnego opisu bibliograficznego wchodzą następujące elementy: autor, tytuł, współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania. Autor Najczęściej podaje się nazwisko i inicjał lub inicjały imienia (po lub przed nazwiskiem). W przypadku, gdy praca ma charakter zbiorowy, pomija się ten element i zaczyna od tytułu (niekiedy w takiej sytuacji pierwszym elementem jest nazwisko redaktora z oznaczeniem red.). Tytuł Należy go podawać w formie oryginalnej lub transkrybowanej, w pełnym brzmieniu. W przypadku tytułów w językach obcych można podawać również tłumaczenie (w nawiasie kwadratowym) i odwrotnie – przy tłumaczeniach dopuszczalne jest zamieszczanie tytułu oryginału. Współtwórcy Można tu zaliczyć przede wszystkim redaktora i tłumacza wraz z odpowiednim oznaczeniem, np. red., red. nauk., oprac., tłum., przeł. itp. W publikacjach obcojęzycznych stosuje się skróty właściwe dla danego języka, np. ed., hrsg. itp. Numer wydania Zapisuje się go cyframi arabskimi bez kropek. Wydania pierwszego nie trzeba opatrywać adnotacją. Numer tomu/części Podawany jest za pomocą cyfr arabskich bez kropek po skrócie t. (= tom) lub cz. (= część). W publikacjach obcojęzycznych stosuje się oznaczenia właściwe dla danego języka. Wydawca W nazwach wydawców dopuszczalne jest stosowanie skrótów (Wyd. Primum Verbum) lub powszechnie stosowanych skrótowców (np. PiW = Państwowy Instytut Wydawniczy). W przypadku braku wydawcy należy stosować oznaczenie [ (= bez wydawcy). Miejsce wydania W przypadku, gdy w publikacji występuje kilka miejsc wydania, to można albo podać tylko pierwsze z nich, albo wszystkie, oddzielając je półpauzą bez spacji. W przypadku braku miejsca wydania należy stosować oznaczenie [ (= bez miejsca). Rok wydania Zapisywany jest cyframi arabskimi. W przypadku niemożności ustalenia roku wydania należy stosować oznaczenie [ (= bez roku). W opisie przekładu można zawrzeć również rok wydania oryginału. A. Wzór opisu bibliograficznego książki AUTOR + TYTUŁ + (EW.) WSPÓŁTWÓRCY + (EW.) NUMER WYDANIA + (EW.) NUMER TOMU/CZĘŚCI + WYDAWCA + MIEJSCE I ROK WYDANIA PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego książki B. Wzór opisu bibliograficznego pracy zbiorowej TYTUŁ + REDAKTOR + (EW.) WSPÓŁTWÓRCY + (EW.) NUMER WYDANIA + (EW.) NUMER TOMU/CZĘŚCI + WYDAWCA + MIEJSCE I ROK WYDANIA PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego pracy zbiorowej Współcześnie w praktyce wydawniczej stosuje się często także zapis rozpoczynający się od nazwiska redaktora, np. Habrajska G. (red.), Komunikatywizm – przyszłość nauki XXI wieku, Wyd. Primum Verbum, Łódź 2016. C. Wzór opisu bibliograficznego rozdziału w pracy zbiorowej AUTOR ROZDZIAŁU + TYTUŁ ROZDZIAŁU, [W:] TYTUŁ + REDAKTOR + EW. WSPÓŁTWÓRCY + EW. NUMER WYDANIA + EW. NUMER TOMU/CZĘŚCI, WYDAWCA, MIEJSCE I ROK WYDANIA + NUMERY STRON PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego fragmentu pracy zbiorowej D. Wzór opisu bibliograficznego artykułu w czasopiśmie AUTOR ARTYKUŁU + TYTUŁ ARTYKUŁU + „NAZWA CZASOPISMA” I ROK WYDANIA, NUMER/TOM PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego artykułu w czasopiśmie E. Wzór opisu bibliograficznego dokumentu elektronicznego AUTOR + TYTUŁ (ew. współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania – w zależności od rodzaju publikacji internetowej i danych, którymi dysponujemy) + ADRES + (data dostępu, poprzedzona słowem dostęp) PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego dokumentu elektronicznego Ważne jest, aby bibliografia była jednolita i spójna, by ułatwiała czytelnikowi odnalezienie i prawidłowe odczytanie określonej pozycji. W związku z tym warto stosować konsekwentnie te same wyróżnienia i interpunkcję. Opracowując tekst, skorzystano z publikacji: A. Wolański, Edycja tekstów, PWN, Warszawa 2008. Być może przydatne dla Ciebie będą także wpisy: Jak sformatować pracę dyplomową? Jak przygotować wstęp i zakończenie pracy dyplomowej? Praca licencjacka jest nieodłącznym elementem studiów niejednolitych na każdej polskiej uczelni publicznej i prywatnej – jedynie studenci kierunków technicznych, takich jak inżynieria bezpieczeństwa czy zarządzanie i inżynieria produkcji, zmagają się z tworzeniem pracy inżynierskiej, do czego wymagane jest przeprowadzenie badań czy chociażby omówienie tematu na przykładzie konkretnego zakładu pracy czy laboratorium. Praca dyplomowa broniona po licencjacie, w przeciwieństwie do magisterki, praktycznie nigdy nie ma charakteru badawczego. Jest to tekst stricte teoretyczny, oparty na specjalistycznej literaturze i artykułach, znalezionych między innymi w wydawanych przez uczelnię czasopismach naukowych. W procesie pisania pracy dyplomowej student ma do wykonania kilka zadań; musi między innymi stworzyć bibliografię i dodać przypisy. Te ostatnie potrafią nastręczyć młodym ludziom wiele problemów, istnieje bowiem kilka szkół mówiących o tym, jak należy je tworzyć. Tę kwestie najbezpieczniej jest ustalić z promotorem i koniecznie pamiętać, by przypisy w całej pracy były jednolite i dodawane według jednego schematu. Zachowanie porządku i przejrzystości pracy to klucz do sukcesu. Spędzającym sen ze studenckich powiek pytaniem jest, ile przypisów w pracy licencjackiej powinno się w ogóle znaleźć? Jaka liczba będzie odpowiednia, tak by nie było ich ani za dużo ani za mało? Odpowiedź jest jedna – każde wspomnienie myśli autora, jakiegoś cytatu czy pozycji umieszczonej w bibliografii, musi być opatrzone przypisem. Popularną liczbą podawaną przez promotorów jest 100 przypisów, jednak podawanie dokładnej, jednej i uniwersalnej liczby jest niemożliwe i bezsensowne, ponieważ każdy człowiek ma inny styl pisania – jeden będzie się odwoływał do nazwiska autora trzykrotnie w jednym akapicie, co wygeneruje trzy przypisy, a inny przywoła go tylko na początku nowego zdania i nie wróci do niego przez pół strony. Przypisy potrafią wyglądać naprawdę groźnie, przynajmniej przy pierwszym kontakcie. Nie należy się ich jednak bać, tylko oswoić i wyrobić sobie własny styl ich tworzenia. Wtedy pisanie pracy licencjackiej nie będzie żadnym problemem. Praca licencjacka - czy muszą być przypisy? Liczba postów: 15 8 Dołączył: Oct 2014 Prosiłbym kogoś o wyjaśnienie, czy w pracy licencjackiej muszą być przypisy? Jeżeli jest to wymagane, to ktoś mógłby mi to przedstawić na jakimiś przykładzie, jak te przypisy powinny być fachowo uwzględnione i napisane i jak wkomponowane w całą pracę? Za wszelkie uwagi dziękuję. Podobne wątki Wątek: Autor Odpowiedzi: Wyświetleń: Ostatni post Ile stron powinna mieć praca licencjacka?Jestem na etapie pisania pracy licencjackiej z matematyki i w związku z tym mam pytanie: ile stron powinna mieć praca licencjacka? Czy jest jakoś unormowane ile stron minimum i maksimum powinna zawierać wspomniana już praca licencjacka? Czy każdy instytut i uczelnia ustalają własne rozmiary, czy odgórnie ministerstwo to ustala i każda uczelnia musi się do tego dostosować? masa992 4 72,542 03-12-2015, 13:27 Ostatni post: krsmoh Pokaż wersję do druku Browsing: 1 gości 29 kwietnia, 2021 Wielu studentów podczas pisania pracy dyplomowej napotyka problem w postaci przypisów. Co to jest przypis? Jest to objaśnienie, które wskazuje na źródło wykorzystanego cytatu, informacji, czy też poglądu. Przypisy harwardzkie, przypisy oksfordzkie, tradycyjne, system Vancouver to tylko jedne z kilku początkowo obco brzmiących pojęć. Studenci zastanawiają się jak powinny wyglądać przypisy do stron internetowych i jak cytować publikacje zbiorowe. Chcesz wiedzieć jak stworzyć przypisy do Twojej pracy magisterskiej? Zapoznaj się z informacjami przedstawionymi w niniejszym artykule. Pierwszym krokiem jaki należy wykonać jest wybór właściwego dla Twojej pracy magisterskiej/ licencjackiej stylu cytowania. Rodzaje cytowania i zasady opracowywania przypisów bibliograficznych znajdują się poniżej. Jak zrobić bibliografię? W Wordzie istnieje możliwość zrobienia automatycznej bibliografii, ale jest to możliwe tylko jeżeli sporządziliśmy wcześniej wykaz źródeł. W takim wypadku w menu górnym wybieramy Odwołania-> cytaty i odwołania-> Bibliografia-> Wstaw bibliografię. Zawsze należy najpierw zapoznać się z wytycznymi uczelni dotyczącymi tworzenia bibliografii. Najczęściej bibliografię zamieszcza się w kolejności alfabetycznej, na końcu pracy. Najczęstsze błędy przy tworzeniu bibliografii to:– brak pozycji, zamieszczonych w źródłach– zamieszczanie pozycji, których nie ma w źródłach– brak miejsca wydania, roku, tytułu książki lub czasopisma– nieprawidłowe zapisy interpunkcyjne, najczęstsze błędy dotyczą nieprawidłowej kolejności, braku kropbki, przecinka lub nawiasu, brak zastosowania kursywy– niejednolicie stosowany zapis. Czasem student ma możliwość zdecydowania o takich szczegółach jak stosowanie nawiasu okrągłego lub kwadratowego, zmieszczanie numeru ISBN czy stron książki, ważne żeby przestrzegał danej zasady konsekwentnie. System harwardzki Wykorzystane przez Ciebie źródło zostaje uwzględnione w treści odpowiedniego akapitu w nawiasie półokrągłym lub kwadratowym. Styl ten jest odpowiedni dla nauk ścisłych, przyrodniczych bądź społecznych. (nazwisko autora, rok publikacji) lub (nazwisko autora, rok publikacji: numer strony) Numer strony jest konieczny w momencie bezpośredniego cytowania autora, jeśli samodzielnie opisujesz czyjeś słowa nie musisz go stosować. Numer strony oddzielony może być przecinkiemlub dwukropkiem, dopuszcza się także skrót „s. ” Przykład:Występuje kilka metod, które pozwalają radzić sobie w sytuacji stresowej, wskazuje się między innymi na aktywność fizyczną, czy spotkania towarzyskie (Kubitsky, 2017: 153). lub (Kubitsky, 2017, 153) lub [Kubitsky, 2017, s. 153] Odnośniki należy później uszeregować w kolejności alfabetycznej i umieścić w bibliografii na końcu pracy. System tradycyjny (klasyczny), przypisy dolne Polski system tradycyjny to nic innego jak przypisy w stylu oksfordzkim. W tekście głównym umieszcza się odnośnik cyfrowy, przypis dolny natomiast na dole strony należy uwzględnić pełny adres bibliograficzny cytowanej publikacji zgodnie ze schematem: Autor(inicjał imienia zakończony kropką i nazwisko), tytuł, miejsce, rok wydania, numer strony Odsyłacz cyfrowy powinien znaleźć się przed kropką kończącą zdanie. Odstępstwem od tej reguły są inne znaki interpunkcyjne takie jak wykrzyknik, czy znak zapytania. Tutaj odnośnik umieszcza sięza nimi. Jeśli tylko Ty jesteś autorem pracy, numeracja musi być ciągła. np. Występuje kilka metod, które pozwalają radzić sobie w sytuacji stresowej, wskazuje się między innymi na aktywność fizyczną, czy spotkania towarzyskie1. Przypis w stopce: 1 J. Kubitsky, Pomóc i samemu przeżyć, Warszawa, 2017, 153 Ibidem, op cit, tamże. Co to znaczy? Kiedy w swojej pracy magisterskiej kolejny raz powołujesz się na tą samą publikację możesz posłużyć się skrótami łacińskimi lub polskimi. Pamiętaj jednak o tym, żeby trzymać się jednej wersji językowej. Jak stosować skróty i tworzyć przypisy dolne? Ibidem – kiedy na tej samej stronie powołujemy się na tą samą publikację tuż za tym samym autorem (w kolejnym pod względem numeracji odsyłaczu cyfrowym) Tamże – spełnia tą samą funkcję, polska wersja łacińskiego skrótu Najlepiej konsekwentnie stosować Ibidem LUB tamże, nie zamiennie. 1 J. Kubitsky, Pomóc i samemu przeżyć, Warszawa, 2017, s. 157. 2 Ibidem, s. 116. lub 1 J. Kubitsky, Pomóc i samemu przeżyć, Warszawa, 2017, s. 157. 2 Tamże, s. 116. op. cit. – kiedy na tej samej stronie jest autor, ale przedzielony został inną publikacją. Dodatkowo ZAWSZE stosuje się op. cit., jeśli na innej stronie Twojej pracy dyplomowej cytujesz podaną wcześniej pozycję literaturową Przypisy dolne przykłady: 1 J. Kubitsky, Pomóc i samemu przeżyć, Warszawa, 2017, s. 157. 2 Ibidem, s. 116. 3 A. Stodolak, Metodologia badań w pielęgniarstwie, Legnica, 2011, s. 7. 4 J. Kubitsky, Pomóc, op. cit., s. 159. – odnośnik cyfrowy na tej samej stronie, ale przedzielony pozycjąz numerem 3 (lub na innej stronie) 5 Ibidem, s. 160. – dotyczy powyższej publikacji J. Kubitsky Pomóc i samemu przeżyć umieszczonej na tej samej stronie 6 A. Stodolak, Metodologia, op. cit., s. 10. – odnośnik cyfrowy na tej samej stronie lub innej stronie System Vancouver Cytowane źródła oznaczane są następującymi po sobie numerami w tekście. W tym celu możesz użyć: – nawiasów półokrągłych (1) – nawiasów kwadratowych [1] – indeksów górnych 1 lub połączenia [1] PRZYKŁAD: Występuje kilka metod, które pozwalają radzić sobie w sytuacji stresowej, wskazuje się między innymi na aktywność fizyczną, czy spotkania towarzyskie [1]. W bibliografii: [1] Kubitsky J.: Pomóc i samemu przeżyć. Wyd. PZWL, Warszawa 2017 Odnośniki cyfrowe informują o miejscu pojawienia się publikacji w Twojej pracy, nie zachowuje się porządku alfabetycznego. Jeśli jakąś pozycję podajesz więcej niż raz, użyj tego samego oznaczenia cyfrowego nie zważając na to, na której stronie odwołujesz się do danego źródła. STYL APA (American Psychological Association) System typowo stosowany w pracach z psychologii bądź tych z zakresu nauk socjologicznych. W okrągłym nawiasie należy umieścić nazwisko autora cytatu, a także rok wydania pozycji literaturowej. Numery stron nie są obowiązkowe, chyba że bezpośrednio przytacza się słowa autora. Jak stosować styl APA? pamiętaj o oddzieleniu kolejnych elementów przecinkami (nazwisko autora, rok wydania publikacji, numer strony) Styl APA przykład “(…) zgodnie z koncepcją specjalisty (Kubitsky, 2017, s. 153) występuje kilka metod, które pozwalają radzić sobie w sytuacji stresowej, wskazuje między innymi na aktywność fizyczną, czy spotkania towarzyskie.(…)” STYL AMA Jest to rozwiązanie stosowane w pracach medycznych. Różni się ono nieco od omówionych już stylów. Odnośniki cyfrowe do konkretnej pozycji literaturowej w postaci indeksów górnych znajdują się za kropką i przecinkiem, natomiast w przypadku średników i dwukropków odsyłacz należy uwzględnić przed znakiem interpunkcyjnym. Np. Występuje kilka metod, które pozwalają radzić sobie w sytuacji stresowej, wskazuje się między innymi na aktywność fizyczną, czy spotkania Pamiętaj, kiedy zdecydujesz się używać skrótów łacińskich, przecinków zamiast dwukropków oraz nawiasów kwadratowych zamiast półokrągłych BĄDŹ KONSEKWENTNY. To pomoże zachować spójność w Twojej pracy. Jak wstawić bibliografię w WORDKliknij w Odwołania-> cytaty i odwołania-> Bibliografia-> Wstaw bibliografię. Co to znaczy ibidem w bibliografii?Ibidem – po polsku „tamże”, słowo używane w bibliografii kiedy na tej samej stronie pracy powołujemy się na tą samą publikację tuż za tym samym autorem (w kolejnym pod względem numeracji odsyłaczu cyfrowym) Co to znaczy w bibliografiiop. cit. – po polsku „dz. cyt” czyli dzieło cytowane, używany skrót kiedy na tej samej stronie jest autor, ale przedzielony został inną publikacją. Dodatkowo ZAWSZE stosuje się op. cit., jeśli na innej stronie Twojej pracy dyplomowej cytujesz podaną wcześniej pozycję literaturową. Jaki styl przypisów stosować w pracy dyplomowej?Rodzaj cytowania źródeł jest zapisany w wymogach uczelni na której składasz pracę. Dorota Wrona Magister psychologii, wielokrotna laureatka stypendium Ministra Edukacji, Rektora KUL oraz Marszałka Województwa Lubelskiego. Założycielka platformy YouExpert i współwłaściciel programu antyplagiatowego „JSA – demo”, przeznaczonego do samodzielnego sprawdzenia pracy pod kątem plagiatu. CYTATY. Przypisy wstawiamy ZAWSZE po cytatach. Wstawiamy je także wtedy, gdy nie cytujemy dosłownie, ale streszczamy cudze poglądy własnymi słowami. Streszczanie jest wskazane – oszczędza miejsce i pokazuje, że student angażuje się intelektualnie, a nie tylko klika Kopiuj/Wklej. Jednak zawsze trzeba pamiętać o przypisie, inaczej powstanie wrażanie, że przywłaszczamy sobie cudze poglądy (plagiat). WYDARZENIA HISTORYCZNE. Musimy wstawić przypis po każdym fakcie historycznym. Na przykład po zdaniu: Rewolucja lutowa rozpoczęła się od strajku robotników z Zakładów Putiłowskich w Piotrogrodzie¹. ¹G. Katkov, Russia, 1917. The February Revolution., London 1967, s. 14. Przecież nie byliśmy naocznymi świadkami tego wydarzenia, prawda? Zaczerpnęliśmy wiedzę o nim ze źródła i mamy obowiązek podać je w przypisie, żeby każdy mógł do niego sięgnąć i zweryfikować tę informację. Jeśli opisujemy więcej wydarzeń z jednego źródła, to możemy przypis wstawić na końcu akapitu. FAKTY, INFORMACJE. Na przykład zdanie: Ponad połowa mieszkańców Zimbabwe pragnie demokratycznych przemian. Takie stwierdzenie należy podeprzeć jakąś statystyką, wynikami badań itp. Inaczej będzie to tylko odzwierciedlenie pobożnych życzeń autora pracy, a nie autentycznych nastrojów obywateli Zimbabwe. CUDZE IDEE. Na przykład po zdaniu: Powyższy fragment Pana Tadeusza zdradza wyraźny wpływ Eneidy Wergiliusza. Zapewne przeczytaliśmy o tym w jakiejś książce. A nawet jeśli sami doszliśmy do tego wniosku, to i tak obowiązuje nas przypis, ponieważ ktoś wcześniej też już o tym pomyślał, a każda idea zawsze należy do tego badacza, który pierwszy wpadł na dany pomysł, dlatego musimy odnotować jego nazwisko i tytuł jego publikacji w przypisie. Patrz: jak uniknąć plagiatu. KOMENTARZE. Ilekroć musimy zamieścić w pracy informację ważną, która jednak w żaden sposób nie daje się wpleść do tekstu głównego bez naruszania ciągłości wypowiedzi. Takie „nawiasem mówiąc”. Na przykład przypis nr 2 w poniższym tekście: Podobnie Grupa Wyższego Szczebla ds. Proliferacji w trzyetapowym, dwuletnim postępowaniu ustaliła w 1996 r., że jedynie uzupełnienie środków politycznych instrumentami wojskowymi, takimi jak system poszerzonej obrony powietrznej (EAD/TMD²), może zagwarantować bezpieczeństwo Sojuszu przed atakami ze strony rakiet uzbrojonych w BMR³. Również… ² Chodzi tu o system poszerzonej obrony powietrznej (Extended Air Defence, EAD), który pełniłby rolę obrony przeciwrakietowej teatru działań (Theater Missile Defence, TMD). ³ Ashton B. Carter, David B. Omand, Countering the proliferation risks: Adapting the Alliance to the new security environment, “NATO Review”, Vol. 44, No. 5 (Sept. 1996), dostęp: r., s. 10-15. UWAGA. Z komentarzami w przypisach nie należy przesadzać. Jeśli komentarze w przypisach zajmują już 1/3 strony, to należy się zastanowić, czy omawianym kwestiom nie poświęcić osobnego rozdziału. Jeśli w przypisach wyjaśniamy kwestie terminologiczne, to warto rozważyć napisanie wprowadzenia do rozdziału. W takim wprowadzeniu można wyjaśnić wszystkie ważne terminy, które pochodzą z innych dziedzin lub są na tyle nowe, że czytelnicy mogą ich nie znać. NIGDY nie wyjaśniamy terminów podstawowych.

czy ktoś sprawdza przypisy w pracy licencjackiej